Eigenlijk is alles al eens gezegd.
In een lied, een gedicht, een film of een toneelstuk.
Mike and the Mechanics met het nummer “The Living Years” of Stef Bos met zijn lied “Papa”
De films Departures en The human Recources Manager, beiden over de dood en het rouwproces.
Het gedicht “Afscheid” van Erwin van de Vijver uit zijn bundel “Bewolkt met mooie regenvlagen”
Alle woorden die ik zeg klinken bekend in de oren.
Ik kan zeggen hoe ik denk dat Pa dacht, hoe ik denk dat hij tegen het leven aan keek.
Of anekdotes vertellen, grappige situaties die nu volledig uit de context getrokken zouden zijn.
Herinneringen ophalen. Herinneringen die jullie niet delen, omdat jullie er misschien niet bij waren toen de herinnering werd gemaakt. Of omdat jullie je het anders herinneren.
Maar welke woorden ik ook gebruik, hoe ik ze ook in een zin plaats.
Alles is al eens gezegd.
Waarom ga ik dan toch het woord tegen jullie richten.
Omdat alles wat is gezegd niet gezegd is met de emotie die wij aan de woorden hechten.
Jinco zegt:
Opa ook al ben je er niet meer je hebt ons een stukje van jou nagelaten, in ons hart.
Hij zegt, papa (ik dus) is geboren uit opa hij heeft opa’s DNA en ik ben weer geboren uit papa en heb dus ook een stukje van opa’s DNA. Opa is dus altijd bij ons, dat gaat nooit meer weg. Een praktische manier om een emotie te omschrijven.
Jean-Luc zegt:
Opa ik vond het altijd prettig met u een spelletje te doen, ik zal je missen.
Het spelletje is niet de factor. De aandacht, het samenzijn daar gaat het om. Het delen van momenten. Missen, ik zal je missen. Ik zal de momenten die we samen gedeeld hebben missen. Dat is wat hij zegt, dat is de emotie.
Jayjay zegt:
Ik ben blij dat ik bij je kon zijn in je laatste momenten. Verbonden in de tijd, hoe snel die ook gaat. Te snel, altijd te snel. Maar naast elkaar, bij elkaar tot op het laatste moment. Dat is de emotie.
Ger zegt:
Heel veel. Over moed, over het gevecht. Over het niet meer verder willen met de pijn, over de kracht. Over de leegte, over de stilte. De weggestorven stem. Over de laatste kus, over de rust. Over hoe zij zelf kracht put uit zijn woorden. Treur niet over mijn dood, de herinneringen blijven, ga door met leven. Daar zit de emotie.
Ikzelf zeg:
Dag oude zeeman, goede reis. Verken horizonten en als we elkaar in een volgend leven tegen komen vertel mij dan welke horizon ik aan moet houden. Leer mij weer hoe ik stormen kan ontwijken en geef mij weer de kans om ook zelf te ontdekken, zelf te ontplooien. Zelf fouten te maken en te groeien zoals je de afgelopen 52 jaar hebt gedaan.
Dag ouwe, we gaan je missen.
